Architecture as Product

C-1 House by Nicolas Gwenael, Curiosity. In Tokyo, completed in 2005. (http://www.curiosity.jp)



Postcard and pen from the Jewish Museum by Daniel Libeskind. In Berlin, built between 1992 and 1999

more...

Πάσχα στη Λακωνία

Στο Καστόρι





Στην Πελάνα

Η κεντρική πλατεία στην Σπάρτη


Sparta Inn

Η διπλή προσωπικότητα ενός νεοκλασικού στο Γύθειο

more...

Έκθεση και βραβεία Αρχιτεκτονικής 2008 ή πουθενά τόπος για το 'νέο'

(photo by Ilias)

(photo by Stelios M.)

(photo by Stelios M.)

Ξεφυλλίζοντας τον κυρίως b/w κατάλογο της έκθεσης μετά τα χτεσινά εγκαίνια, δε μπορώ παρά να κάνω κάποιες δυσσάρεστες σκέψεις. Αρχικά είναι η προσωπική απογοήτευση καθώς η spaced-out γραμματεία του ΕΙΑ παρά τα πυκνά τηλεφωνήματα και email κατάφερε να βάλει στη συμμετοχή μου τη λάθος φωτο...

Και μετά η συλλογικότερη και διαπιστωμένη πια μετά το πρώτο πέρασμα της έκθεσης, - ο Άρης Ζαμπίκος έκανε κάποια αναφορά στο γεγονός στη σύντομη ομιλία του για το τρίτο βραβείο- που αφορά τον υποβιβασμό του αρχιτεκτονικού έργου σε αποκλειστικά φωτογραφική φιέστα, -και μάλιστα τσιγγούνικη-, εντελώς έξω από κάθε context, concept και κτιριολογικό πρόγραμμα.

Tι συνέβη λοιπόν; πάνω στη θύελλα της οικονομικής κρίσης το downsizing επεκτάθηκε και στις αρχιτεκτονικές πινακίδες που τουλάχιστον επέτρεπαν στον συμμετέχοντα να παρουσιάσει με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια τη δουλειά του; Δύσκολο να το φανταστεί αυτό κανείς για τον Μεγάλο Χορηγό...

Μήπως πάλι στο πλαίσιο προσέγγισης της αρχιτεκτονικής με το Μεγάλο Κοινό κρíθηκε απαραίτητος αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος παρουσίασης που ταιριάζει γάντι στους εθισμένους των illustration περιοδικών και coffee table βιβλίων;

Για αρχιτεκτονικά σχέδια και κείμενα θα μιλάμε τώρα; Κι έτσι έμεινε το 50Χ50 να υποδέχεται 'από μια μέχρι τρεις' φωτο όπως μου είχαν τονίσει από τη γραμματεία, άσχετα που κάποιοι ανυπότακτοι στρίμωξαν σχέδια και κείμενα, με ατυχές αποτέλεσμα όπως ήταν αναμενόμενο. Τι να πρωτοπεί μια φωτο; Όσο κι αν είναι σε συντριπτικό ποσοστό τραβηγμένη από τους 3 καλύτερους του χώρου, πολύ συχνά μιλάει με τις λάθος 1000 λέξεις...

Και τώρα στην ουσία: είμαστε περήφανοι κατά τον κ. Καλογερά που το ελληνικό έργο μπορεί να σταθεί χωρίς να ντρέπεται (!!!) δίπλα σε σύγχρονα διεθνή. Μα αυτό συνέβη μόνο το Μεσοπόλεμο και τι σύμπτωση, ακόμα το κουφάρι του Μοντέρνου περιφέρουμε χωρίς να κάνουμε ούτε ένα βήμα πιο πέρα. Μετά από αυτό πως να διαφωνήσεις με την κα Αδάμη των αρχείων για λίγη ακόμη περισσότερη μελέτη του μεσοπολεμικού Μοντερνισμού; Φαίνεται ανεξάντλητο το θέμα....

Στο μεταξύ ο κόσμος καίγεται, μαζί και η μικρή μας άκρη. Μπαίνουν επιτακτικά θέματα περιβάλλοντος που έχουν να κάνουν με διατήρηση φυσικών πόρων, επανάχρηση, χωροθέτηση, και το κυριότερο, εξυγίανση και αναβάθμιση του αστικού ιστού που στην Αθήνα τουλάχιστον έχει αποσυντεθεί ως εκεί που δεν πάει άλλο. Κι αντί να ανησυχούμε που τίποτα από αυτά δε μπαίνει στο τραπέζι, αναλωνόμαστε σε στυλιστικές αντιγραφές, ιδιωτικά, και κοσμητικές αναπλάσεις με άρωμα 20αετίας και βάλε, δημόσια. F(oreign) O(ffice) A(rchitects) anyone?

Πάντως για να είμαι δίκαιη πρέπει να ομολογήσω πως το χάρηκα το βραβείο του γραφείου του Ζαμπίκου, και μόνο για το πάθος που χώρεσε τόσες καλές ιδέες σε ένα έργο μικρής κλίμακας και μέσων, πάθος και λαχτάρα που έλαμπαν με την απουσία τους από τα υπόλοιπα βραβεία.

Και τέλος για να ελαφρύνει λίγο ακόμα το κλίμα, επιφυλάσσομαι να δημοσιεύσω και φωτο της συμμετοχής 'διαμαρτυρίας' του τύπου από το Πικέρμι που ανακάλυψε με καθυστέρηση κοντά 30 ετών το (μετα)- Μετα-Μοντέρνο...

more...

το νέο γραφείο στην Αισχύλου: η "θέα" έξω

more...